Mijn boek Val uit de tijd wordt regelmatig in recensies bewonderend feministisch genoemd, geschreven vanuit een feministisch perspectief. Nooit bij stilgestaan, nooit bedoeld. Dat zet een schrijver toch aan het denken: ben ik een feminist?

Het past naar mijn mening wel bij deze tijd dat iedereen in een hokje geplaatst moet worden. Kwam er na de Tweede wereldoorlog geleidelijk een eind aan de verzuiling van de maatschappij, zijn we een halve eeuw verder weer terug bij af. Je bent links, rechts, #metoo, seksistisch, racistisch of woke. Het is het een of het ander. God beware je als je soms een linkse en soms een rechtse gedachte hebt.

Het idee achter Val uit de tijd is eenvoudig: wat gebeurt er wanneer je de vrouw van nu plaatst in de veertiende eeuw? De vrouw van nu heeft dromen, ambities, een mening, vaak een baan en probeert haar eigen boontjes te doppen. Uiteraard gaat dat problemen opleveren in een tijd waarin woorden als seksistisch en racistisch niet eens bestonden. Vanuit het perspectief van een historicus is het een simpele botsing met de tijdgebondenheid.

Is het dit beeld van de vrouw van nu, dat als feministisch wordt beschouwd? Blijkbaar ben je als sterke vrouw zo apart dat er een label opgeplakt moet worden. Of gaat het over het idee dat vrouwen in de veertiende eeuw gedachten konden hebben die passen bij de vrouw van nu? Als docent geschiedenis begeef ik mij meer uren per dag in het verleden dan in het heden en ik kan er met al mijn voorstellingsvermogen en empathie niet bij dat er in de veertiende eeuw géén vrouwen hebben geleefd als mijn hoofdpersoon Helena. Vrouwen die meer wilden dan de tijd als normaal beschouwde. Maakt hen dat feministen?

Met de beste wil van de wereld is mijn boek niet vrouwvriendelijk te noemen. Regelmatig laat ik de vrouwen alle hoeken van de kamer zien en de oplossing van de problemen ligt ook nog eens in handen van mannen. Waarin zit dan dat feminisme?

De lezers kunnen het me misschien vertellen. Ik krijg een reactie van een zeer religieuze, conservatieve man die in mijn verhaal het Bijbelse verhaal van de verloren zoon herkent. Ik krijg reacties van mannen die na mijn verhaal zijn na gaan denken over hoe hun mannelijke voorouders zich hebben gedragen. De meeste vrouwen zijn onder de indruk van het hoofdpersonage en noemen haar heel sterk. Kortom: mannelijke lezers noemen zich na het lezen van mijn verhaal meer feminist dan vrouwelijke lezers!

En ik? Ik ben een verhalenverteller, that’s all. En iedereen mag in mijn boek het verhaal lezen dat hij of zij graag wil zien. Kom maar op met die etiketten.