Op de laatste dag van de Olympische Spelen waarvan ik zeer heb genoten deze zomer liep de onwaarschijnlijke Sifan Hassan op de marathon naar het goud. Ik zat met tranen in mijn ogen voor de tv.

Topper

Wat een atleet, wat een prestatie. Als je het hebt over doelen stellen en ervoor gaan, no matter what, dan is Sifan het schoolvoorbeeld. Ik houd van dit soort mensen. Je dromen achterna jagen ongeacht of het in de verste verte haalbaar lijkt. Gewoon doen, nooit geschoten is altijd mis, dan maar een keer op je gezicht gaan. Heerlijk!

In Nederland hebben we de neiging om dromen in te dammen. Is dat wel verstandig? Heb je er wel goed over nagedacht of de absolute dooddoener, doe maar gewoon dan doe je al gek genoeg. Vooral niet je kop boven het maaiveld uitsteken want Nederlanders hakken het er met liefde af. Het lijkt op afgunst, alsof we het elkaar niet gunnen. Het zit een beetje in ons dna, cultureel erfgoed. Net zoals het Amerikaans erfgoed is om juist zo groot mogelijk te dromen in de voetsporen van de American dream, hoe verknipt die droom in de hedendaagse Verenigde Staten voor een steeds groter deel van de bevolking ook uitpakt.

Legende

Terug naar Hassan. Wat een vrouw. Olympisch goud op haar derde marathon in competitieverband ooit. Ik zat er vanuit mijn bedje, in pyjama met ontbijt op schoot naar te kijken en werd al moe bij alleen het zien van de afstand die afgelegd werd.

Als historicus ken ik de legende waarop de afstand is gebaseerd. In het jaar 490 voor Christus verslaan de Atheners het veel grotere leger van de Perzen bij de Slag bij Marathon. Een boodschapper wordt vanuit Marathon naar Athene gestuurd met het goede nieuws, een afstand van rum 35 km en valt dood neer na de woorden ‘Gegroet, we hebben gewonnen’. Pierre de Coubertin, bedenker van de moderne Olympische Spelen heeft deze legende in 1896 gebruikt om een onderdeel aan de Spelen toe te voegen dat verwees naar de klassieke oudheid en de grenzen van het menselijk kunnen zou opzoeken, de marathon werd geboren.

Soms zijn verhalen te mooi om ze op feiten te onderzoeken en moet je het maar gewoon zo laten, ook al blijkt uit alles dat het historisch niet correct kan zijn.

Extra 175 meter

Veel leuker is het weetje waarom de huidige afstand van de marathon 42 km en 175 meter is. Waarom die 175 meter extra? Wie bedenkt er, 42 km is nog niet genoeg, we doen er na 2 uur hardlopen nog even 175 meter bij? Dat kan alleen het Britse koningshuis bedenken. Bij de Spelen in Londen van 1908 startte de marathon bij Windsor Castle en zou eindigen in het White City Stadion. Op verzoek van de Royals werd de finishlijn 175 meter verder gelegd zodat die exact voor de koninklijke tribune kwam te liggen. Ja, stel je voor dat koning Edward 175 meter verder had moeten lopen, nee joh, geen probleem, die atleten lopen pas 2 uur, die paar meter kan er vast nog wel bij.

Toegegeven, de laatste 175 meter van Sifan Hassan waren het allermooist.